Το μεθυσμένο κορίτσι - Μαργαρίτα Ζορμπαλά

Προσθήκη λεζάντας

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ Στην γραμμή του ορίζοντα ο δίσκος του ήλιου σαν την καύτρα του τσιγάρου στα χείλη του ταξιδιώτη, στην άκρη της αποβάθρας. Στα λιμάνια του κόσμου καράβια έρχονται και φεύγουν γεμάτα από τις ψυχές των ανθρώπων αφήνοντας πίσω τους μια βαθιά αυλακιά, σημάδι πως έφτασαν ως εδώ. Κι εσύ να ψάχνεις στον λαβύρινθο της λήθης το κουβάρι της μνήμης σαν άλλη Αριάδνη τα βήματά σου να οδηγήσει μέσα από την σκοτεινιά των αιώνων, την απάντηση να βρεις για το νόημα όλων αυτών … Βάσω Μπρατάκη Αναρτήθηκε από Vaso Mprataki στις 8:17 π.μ. 2Brian Crain - Imagining

Ella Elle L'a - France Gall

Electric Light Orchestra - Last Train To London

-Sogno- Patty Pravo.

Ατελείωτη Αγάπη μου ~ Romantic Poetry ஜ

Το χάδι της Αγάπης ~ The touch of love

ڿڰ☸ Τα συναισθήματα και οι αξίες του ανθρώπου

Soulwerk - Convergence (Silinder Remix)

"Butterfly-Lovers" - Vanessa Mae (Violin Concerto)

Vanessa Mae - Full Concert at Crocus City Hall 2012

Vanessa Mae - Toccata & Fugue

vanessa mae

Lana Del Rey - Blue Jeans

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΥΦΛΟΣ!!!

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΥΦΛΟΣ!!!

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης
όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία
της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι
και περίμενε να ακούσει
ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε:
"Τι είναι το κρυφτό;".
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία
και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω
για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα
και την Απάθεια-την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα-
να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολύ που δεν ήθελαν να παίξουν:
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε
ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν,
η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό
και ο 'Ανανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει.
"Ένα, δύο, τρία" άρχισε να μετράει η Τρέλα.
Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά.
Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς
και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου
ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γεναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί...
γιατί κάθε μέρος που έβρισκε
της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί
κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη .
Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα
ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν.
Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.
Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί.
Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες,
ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα
και κρύφτηκε εκεί.
"....1000" μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.





Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά
αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά.
Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό
με τον Θεό για θεολογία.
Ένιωσε τον "ρυθμό" του Πόθου και του Πάθους
στο βάθος του ηφαιστείου..
και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο
να βρει και τον Θρίαμβο.
Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει
που να κρυφτεί.
Σιγά σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο,
κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού,
μα τίποτα
Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα
και άρχισε να τον κουνάει νευρικά
ώσπου άκουσε ένα βογγητό πόνου.
Ήταν ο Έρωτας..
που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια.
Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει,
έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε
να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.
Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός...
και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει......

Οι νύχτες μυρίζουν ματωμένο τριαντάφυλλο

Οι νύχτες μυρίζουν ματωμένο τριαντάφυλλο

Δεν είναι που δε θέλω να γυρίσω σπίτι 

Απλά να

Ψάχνω να βρω τον έρωτα 

Κατάλαβες;

Έχω ανάγκη ξανά ένα θάνατο

Κατάλαβες;

Κάτι που να με κάνει να εξαφανιστώ χωρίς καμία απόφαση

Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα

Το σαρδόνιο δώρο μιας μάχης 

Και μετά, σε έναν χρόνο Τάδε μια μελαγχολική από-γοήτευση

Μία πλοκή νυχτόβια

Κατάλαβες;

Η μέρα, ξέρεις, είναι για τα πεπραγμένα

Για τα εξέρχοντα από το σκοτάδι στο φως

Πάντα θα έρχεται δεύτερη

Σα μία κριτική μιας πράξης

Κατάλαβες;

Και είναι κι αυτό το άρωμα

Σάρκα και αίμα 

Πηχτά ρομάντζα χωρίς μνήμη

Όσα αστέρια κι όσους ουρανούς και να μου φέρεις να χαζέψω

Τίποτα δε συγκρίνεται με τον ήχο της πρώτης έκρηξης

Κατάλαβες;

Το Φαντασμα της Αξοδευτης ΑγαΠης...

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει। Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική। O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου। Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις। Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"

Δημοσιεύτηκε 18th February 2011 από τον χρήστη *marini*

Ετικέτες: Books

  

Το μήνυμα της Αγάπης

Το μήνυμα της Αγάπης

Mια φορά κι ένα καιρό, εκεί ψηλά στον ουρανό, ζούσε η Αγάπη. Ήταν ένα πολύ γλυκό πλάσμα, γεμάτο ομορφιά και χάρη. Το χαμόγελο ποτέ δεν έφευγε από το πρόσωπό της κι απ' όπου περνούσε σκόρπιζε τη χαρά. Ότι άγγιζε μεταμορφωνόταν στη στιγμή κι όταν άρχιζε να μιλά χιλιάδες τραγούδια γέμιζαν τους αιθέρες. Όλα τα πλάσματα αποζητούσαν την παρέα της κι από τα λόγια της έπαιρναν ελπίδα. Η καρδιά τους γέμιζε ζεστασιά. Η πίστη τους για τη ζωή θέριευε και η χαρά απλωνόταν παντού.
Μια μέρα εκεί που όλα τα πλάσματα είχαν συγκεντρωθεί κι άκουγαν την Αγάπη να τους μιλά, ένας νεαρός άγγελος στεκόταν παράμερα θλιμμένος.
Τι έχεις; τον ρώτησε η Αγάπη. Ο άγγελος σήκωσε τα μάτια του και σαν αντίκρυσε την γεμάτη ενδιαφέρον ματιά της Αγάπης απάντησε:
- Χθες, επισκέφτηκα τη Γη κι ότι είδα κι ότι άκουσα με γέμισε θλίψη. Οι άνθρωποι εκεί κάτω έχουν μπερδευτεί. Αχ και να μπορούσαν να σε γνωρίσουν και να σ' ακούσουν. Α, πόσο πιο χαρούμενοι θα ήταν!
Χαμογέλασε η Αγάπη και το χαμόγελό της φώτισε ολόγυρα.
- Γιατί δεν πας εσύ να τους μάθεις; πρότεινε βάζοντας το μπράτσο της στοργικά γύρω από τους ώμους του. Ο άγγελός μας σάστισε για μια στιγμή. Κάτι τέτοιο δεν του ΄χε περάσει από το μυαλό.
- Αλήθεια, θα μπορούσα; συλλογίστηκε.
- Ναι, μπορείς, άκουσε την Αγάπη να του λέει φωναχτά, λες και είχε διαβάσει την σκέψη του. Ξέρεις τι σημαίνει να νοιάζεσαι κι εγώ θα είμαι μαζί σου. Κάθε φορά που θα θέλεις να πεις ή να κάνεις κάτι, αρκεί να ψάχνεις την καρδιά σου κι εκεί θα με βρίσκεις και μαζί θ' αποφασίζουμε.
Δάκρυα χαράς και συγκίνησης πλημμύρισαν τα πρασινογάλαζα μάτια του άγγελου. Αγκάλιασε την Αγάπη και για πολύ ώρα έμειναν έτσι αγκαλιασμένοι.
- Χθες, επισκέφτηκα τη Γη κι ότι είδα κι ότι άκουσα με γέμισε θλίψη. Οι άνθρωποι εκεί κάτω έχουν μπερδευτεί. Αχ και να μπορούσαν να σε γνωρίσουν και να σ' ακούσουν. Α, πόσο πιο χαρούμενοι θα ήταν!
H Μαρία έτριψε τα μάτια της καθώς οι πρώτες αχτίδες του ήλιου γλιστρούσαν ανάμεσα από τα φύλλα της κερασιάς στον κήπο κι έμπαιναν στο παιδικό της δωμάτιο.
Τι όνειρο κι αυτό το βραδινό! Κάτι μέσα της είχε αλλάξει. Μια γλυκιά προσμονή την πλημμύριζε.
Αχ να μπορούσαν όλοι οι άνθρωποι να γνωρίσουν, να δουν και να ακούσουν την Αγάπη όπως την είδε και την άκουσε αυτή σ' εκείνο το υπέροχο φωτεινό λιβάδι !
Ανάμεσα στ' αυτιά της άκουγε τα λόγια: "Γιατί δεν τους το μαθαίνεις εσύ; Ξέρεις τι σημαίνει να νοιάζεσαι κι εγώ θα είμαι μαζί σου. Κάθε φορά που θα θέλεις να πεις ή να κάνεις κάτι, αρκεί να ψάχνεις την καρδιά σου κι εκεί θα με βρίσκεις και μαζί θ' αποφασίζουμε"
Με τα λόγια αυτά ν' αντηχούν σαν ηχώ μέσα της, η Μαρία πήδησε από το κρεβάτι της και βγήκε στον κήπο. Χιλιάδες ήχοι ξεπήδησαν από παντού. Το ρεματάκι στη στροφή είχε πιάσει πάλι το τραγούδι και δεν έλεγε να σταματήσει. Μόλις τέλειωνε το ένα, έπιανε το άλλο. Ώρες μπορούσε η Μαρία να κάθεται στις πέτρες με τα φυτρωμένα κυκλάμινα και ν' ακούει. Προς τα εκεί τράβηξε και σήμερα.
Στην αγαπημένη της θέση, αυτή με τα κυκλάμινα καθόταν ήδη ένας γερασμένος άνδρας. Κουρασμένος της φάνηκε έτσι καθώς κρατούσε το κεφάλι του ανάμεσα στις παλάμες του. Πήγε και στάθηκε όρθια δίπλα του και γρήγορα βυθίστηκε στη μουσική συνομιλία με το ρέμα. Και τι δεν έλεγε. Για την αρμονία και το ρυθμό της ζωής, για την ελευθερία, την πίστη, την αναζήτηση, την ομορφιά, την ανακάλυψη …
- Εγώ δεν τα καταλαβαίνω όλα αυτά! ακούστηκε μια φωνή από δίπλα της.
Η Μαρία στράφηκε κι αντίκρισε τον κουρασμένο παππούλη.
- Φαίνεται πως εσύ μικρή, ξέρεις να κουβεντιάζεις μαζί του. Εγώ χρόνια πάλεψα να καταλάβω το ρέμα και τίποτα ακόμα.
- Είναι που δεν ακούς με την καρδιά σου, άκουσε η Μαρία μια φωνή να βγαίνει από μέσα της. Για μια στιγμή τα ΄χασε αλλά της άρεσε αυτό που άκουσε. Όταν ακούς με την καρδιά στο τέλος όλα τα καταλαβαίνεις.
- Μπα, και τι σημαίνει ν' ακούς με την καρδιά; Εγώ ήξερα πως η καρδιά έχει άλλη δουλειά. Όχι να ακούει.
- Ν΄ακούς με την καρδιά σημαίνει ν' ανοίγεσαι. Ν' αφήνεσαι σαν αυτό το πλατανόφυλλο στο χάδι του ήλιου και μετά ν' αντανακλάς τον ήλιο ο ίδιος. Ν' ακούς με την καρδιά σου σημαίνει να επιτρέπεις να αισθάνεσαι τα πάντα έστω κι αν δεν τα καταλαβαίνεις. Αν αγαπάς κάποιον στο τέλος τον καταλαβαίνεις όσο μπερδεμένα κι αν νομίζεις πως μιλάει. Κι αν δεν τον καταλάβεις πάλι δεν πειράζει. Αν ακούς με την καρδιά σου, γεμίζεις ηρεμία και η ψυχή σου γαληνεύει. Και τότε ξέρεις, πως τα τραγούδια που λέει το ρέμα κάθε στιγμή υμνούν την Αγάπη.
-Λες; είπε ο γέροντας. Είναι αλήθεια πως πάντα γαληνεύει η ψυχή μου όταν κάθομαι στην φύση και ξεκουράζομαι.
Η Μαρία χαμογέλασε. Μέσα της φάνηκε να ξέρει κι άλλα.
- Είναι η αρμονία κι ο ρυθμός, στοιχεία της αγάπης και τα δυο που θα τα βρεις παντού στη Φύση. Κοίτα, τι ισορροπημένα στέκονται τα βράχια εδώ στις όχθες. Κοίτα πόσα χρώματα δένουν αρμονικά μαζί τους, νιώσε το ρυθμικό θρόισμα του ανέμου ανάμεσα στα φύλλα και το πάφλασμα του νερού στην όχθη. Ίδιο με τον ρυθμό της καρδιάς. Γιατί η αγάπη είναι αρμονία. Η Αγάπη είναι Ρυθμός και Ισορροπία.
- Και πώς μπορώ να την γνωρίσω αυτή την αγάπη, μικρή μου σοφή, που ούτε το όνομά σου ακόμα δεν ξέρω;
- Ούτε κι εγώ το δικό σου, αλλά δεν έχει καμιά σημασία. Καμιά φορά μπορεί να ξέρεις τα πάντα για τον άλλον, όνομα, διεύθυνση, επάγγελμα και αριθμούς μητρώων και να μη ξέρεις τίποτε. Κι άλλοτε αρκεί να κοιτάξεις τον άλλον στα μάτια και να ξέρεις τα πάντα. Λοιπόν, παππούλη για να γνωρίσω εγώ την αγάπη αφέθηκα σαν εκείνο το φυλλαράκι από καστανιά που βλέπεις να επιπλέει χωρίς αντιστάσεις στο νερό. Στην αρχή προσπαθούσα να ελέγξω την πορεία, ν' αντισταθώ στο ρεύμα και να προβλέψω το μετά. Και δεν τα κατάφερνα. Και γέμιζα άγχος και φόβο κι όλη μου η δύναμη ήταν στο κενό. Μετά, μια μέρα, κουρασμένη απ' την προσπάθεια, δοκίμασα να κλείσω τα μάτια μου και ν' αφεθώ εντελώς. Όταν τα ξανάνοιξα, Θεέ μου, τι ομορφιά αυτή που αντίκρισα. Το νερό με είχε παρασύρει καταμεσής σ' ένα καινούργιο ξέφωτο που δεν το ΄χα μέχρι τότε ανακαλύψει. Ζωάκια έρχονταν να δροσιστούν, χιλιάδες λουλούδια ανθίζουν και πουλιά λογής λογής κελαηδούσαν στα κλαριά των δένδρων. Αν δεν είχα αφεθεί δεν θα ΄ξερα τι θα πει ομορφιά σ' όλο της το μεγαλείο. Και … με λένε Μαρία.
- Εγώ φοβάμαι ν' αφεθώ, Μαρία. Θέλω να ξέρω τι θα μου συμβεί. Να ελέγχω την ζωή μου. Ποιος μου εγγυάται το μέλλον αν αφεθώ;
- Ο ίδιος που εγγυάται τη συνέχεια της ζωής στα πουλιά, τα δένδρα, τα λουλούδια, τη Γη, τ' αστέρια και το φεγγάρι. Δεν κάνει καμιά προσπάθεια να φυτρώσει το λουλούδι. Απλά φυτρώνει. Τα πουλιά δεν καταθέτουν σε τραπεζικούς λογαριασμούς. Κι όμως μεγαλώνουν τα μικρά τους και φροντίζουν το σπίτι τους. Τα δένδρα δεν απασχολούνται με μισθοδοσίες και προβλήματα κι όμως διατηρούν σε λειτουργία ένα υπέροχο εργοστάσιο παραγωγής οξυγόνου. Και μήπως το αίμα δεν κυλά μέσα σου χωρίς να το κατευθύνεις εσύ, και τα πνευμόνια σου δεν αναπνέουν ζωή ακούραστα χωρίς να το σκέφτεσαι; Και τα μωρά ξέρεις πως θα μεγαλώσουν. Έτσι απλά.
- Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Εμένα όμως μου δίνει ασφάλεια να έχω χρήματα και σπίτι και να κατέχω πράγματα. Να ξέρω που είναι τα παιδιά μου και τι κάνουν κάθε στιγμή. Να ξέρω πως η γυναίκα μου είναι μόνο δική μου, καταδική μου.
- Όταν αγαπάς, αφήνεις τον άλλον ελεύθερο. Η χελιδόνα σπρώχνει το χελιδονάκι απ' την φωλιά και χαίρεται όταν το βλέπει να πετάει. Δεν μπορείς να φυλακίσεις τη ζωή γιατί η ζωή δεν έχει όρια. Μπορείς να μοιράζεσαι τη ζωή, μη ζητάς όμως από τον φόβο σου να την φυλακίσεις γιατί η ζωή χρειάζεται ελευθερία και η αγάπη την προσφέρει. Τι χαρά μπορεί να έχεις όταν ακούς το θλιμμένο τραγούδι της καρδερίνας στο κλουβί; Πόσο την αγαπάς όταν της στερείς την ελευθερία να είναι στο δάσος παρέα με τις άλλες καρδερίνες;
- Μα εγώ φοβάμαι μήπως μπλέξουν τα παιδιά μου και καταλήξουν να πίνουν, να καπνίζουν, να παίρνουν ναρκωτικά, να κάνουν λάθη. Θέλω να είναι ευτυχισμένα.
-Τότε, μάθε τους για την αποδοχή. Πες τους για το πόσο υπέροχοι, μοναδικοί και πολύτιμοι για τον κόσμο αυτό είναι. Όσο θα γεμίζουν τον εαυτό τους με αγάπη και αποδοχή τόσο δεν θα χρειάζεται να γεμίσουν το στομάχι με φαγητό και αλκοόλ και η ζωή τους θα έχει νόημα και ηρεμία χωρίς ναρκωτικά, οι σχέσεις τους θα είναι υγιείς, η προσωπική τους ζωή γεμάτη ισορροπία και δεν θα χρειάζεται να προσκολληθούν σε ανθρώπους, ουσίες και πράγματα για να καλύψουν τα κενά τους.
- Μα πώς μπορώ να αποδεχτώ τα λάθη;
- Κοίταξε γύρω σου για μια στιγμή! Πόσα λάθη μπορείς να βρεις;
Απόμεινε να κοιτάζει γύρω του για ώρα πολλή.
- Μα δεν υπάρχει τίποτε λάθος! στο τέλος αποκρίθηκε.

- Αν όλα είναι τέλεια στη Φύση γύρω σου, τότε τι σε κάνει να πιστεύεις πως υπάρχουν λάθη στο τελειότερο πλάσμα της Δημιουργίας; Ακόμα και το μυρμήγκι που ξεστρατίζει βρίσκει το δρόμο του για την φωλιά του κι η μέλισσα μπορεί να πετά πάνω από πολλά άνθη αλλά πάντα βρίσκει το σωστό λουλούδι για να κάνει το μέλι. Ο καθένας μας είναι ανεπανάληπτος στον κόσμο, εντελώς απαραίτητος για τη ζωή.
- Σιγά, τώρα τα παραλές. Πόσο απαραίτητος είναι ο ψεύτης, ο απατεώνας, ο κλέφτης ή ο εγκληματίας;
- Κι αυτοί, παππούλη, απλά δοκιμάζουν να βρουν τα λουλούδια που κάνουν το μέλι. Και θα τα βρουν. Απλά, θέλουν λίγο παραπάνω χρόνο. Αλλά ακόμα κι όταν δοκιμάζουν, δείχνουν στους άλλους ποια λουλούδια δεν κάνουν μέλι κι οι άλλοι ξέρουν καλύτερα και δεν πάνε εκεί. Καμιά μέλισα δεν κρίνει την άλλη μέλισσα αν δεν εντοπίζει το μέλι με μιας.
- Δηλαδή, θέλεις να πεις πως δεν πρέπει να κρίνω;
- Έχεις δει ποτέ την Φύση να κρίνει; Ξέρεις για τι η Φύση δεν συγχωρεί, παππού; Γιατί η Φύση ποτέ δεν κρίνει.
- Ναι, αλλά φέρνει και καταστροφές.
- Έχεις δίκαιο. Αν σπείρεις σιτάρι, θα βλαστήσει σιτάρι. Αν σπείρεις ζιζάνια θα φυτρώσουν ζιζάνια. Όταν σέβεσαι, σε σέβονται. Κάθε αιτία έχει κι ένα αντίστοιχο αποτέλεσμα. Όλα είναι τέλεια.
- Εγώ, όμως δεν έχω υπομονή. Δεν ανέχομαι βλακείες. Θυμώνω. Και με τον εαυτό μου ακόμα περισσότερο.
- Ν' αγαπάς, παππούλη, σημαίνει να δέχεσαι τον εαυτό σου ακόμα κι όταν δεν είναι τέλειος. Και να ξέρεις πως κάθε στιγμή κάνεις το καλύτερο που ξέρεις και μπορείς. Κι εκείνη τη στιγμή της εξέλιξής σου είσαι τέλειος. Το ίδιο και οι άλλοι. Όταν δεις την τελειότητα αυτή μέσα στον καθένα γύρω σου, τότε η καρδιά μαλακώνει, η συμπόνια μεγαλώνει και δεν υπάρχει χώρος για θυμό, ούτε πίκρα ούτε παράπονο. Να θυμάσαι πως πολλοί άλλοι γύρω μας αντιλαμβάνονται τη ζωή διαφορετικά από εμάς. Ίσως με μεγαλύτερη ευγένεια. Κι αυτοί μας ανέχονται. Χθες, καθώς έτρωγα την σοκολάτα, πέταξα το χαρτί κάτω χωρίς να σκεφτώ πως έτσι βρωμίζω το χώμα. Κι αυτό με ανέχτηκε. Και καθώς το κοίταζα μετά, έμαθα να σέβομαι τη ζωή και τώρα προσέχω. Ευχαριστώ όλους γύρω μου που με ανέχονται καθώς μαθαίνω καινούργια πράγματα. Καθώς μαθαίνω να δέχομαι με υπομονή τον εαυτό μου και τους άλλους.
- Μα υπάρχουν στιγμές που ντρέπομαι και απογοητεύομαι.
- Αυτές είναι οι στιγμές για αυτοέλεγχο. Κι όταν βρεις καλύτερους τρόπους δράσης, αφήνεις τα παλιά πίσω και μ' ευγνωμοσύνη στην καρδιά προχωράς μπροστά.
- Όμως οι άνθρωποι μερικές φορές σε προδίδουν. Στα 70 μου χρόνια έχω νιώσει πολλές φορές τον πόνο της προδοσίας και της εγκατάλειψης.
- Ναι, ξέρω τι εννοείς. Κάποτε είχα ξεκινήσει κι εγώ μια βόλτα στο δάσος. Και στη φαντασία μου είχα την εικόνα ενός ξέφωτου γεμάτου φράουλες και βατόμουρα. Είχα πάρει κι ένα καλαθάκι αρκετά μεγάλο για να τα μαζέψω γιατί τρελαίνομαι για φράουλες και βατόμουρα. Η ψυχή μου ήταν γεμάτη προσμονή. Εικόνες διαδέχονταν η μια την άλλη. Ο ουρανίσκος μου ήδη γευόταν το ζουμερό χυμό τους. Και στη μύτη μου ήταν έντονο το άρωμά τους. Κι όταν έφτασα στο μέρος που ήξερα, Θεέ μου καταστροφή! Ούτε φράουλες ούτε βατόμουρα. Ούτε καν φραουλιές και βατομουριές. Σαν να είχε περάσει σίφουνας και να τα είχε θερίσει όλα. Τι απογοήτευση! Με μιας πάνε όλες οι εικόνες και τα συναισθήματα. Κι ένιωσα για μια στιγμή πόνο και θυμό γιατί δεν βρήκα αυτό που περίμενα και λαχταρούσα, Και κάθισα στο χώμα αναπολώντας με παράπονο την αντανάκλαση της εικόνας της ψυχής μου και τότε έγινε το θαύμα. Εκεί, ανάμεσα στα συντρίμμια, ανακάλυψα τις γλυκοπατάτες. Κι από τότε έμαθα να ψάχνω πιο προσεκτικά στα απομεινάρια, τα αποκαίδια και τις στάχτες και να ανακαλύπτω θησαυρούς. Κάποτε μάλιστα βρήκα και μια χρυσή καρδούλα μέσα στις λάσπες. Να δες την, την φοράω σήμερα.
- Δηλαδή, μικρή μου σοφή, θέλεις να πεις πως μπορεί να υπάρχουν θησαυροί ανάμεσα στα σκουπίδια;
- Πάντα.
- Και πώς μπορώ να τους βρω;
- Πρέπει να θέλεις να ψάξεις. Και να δίνεις απλόχερα γύρω σου. Να δίνεις τον χρόνο σου, τη σκέψη σου, τη σιωπή σου, την ευγνωμοσύνη σου. Να μοιράζεσαι ότι έχεις. Να προσφέρεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Απλά, να είσαι εκεί τη στιγμή, να αφήνεσαι και να περιμένεις. Και τότε, καθώς ανακαλύπτουμε το θαύμα της ζωής σ' ένα λουλούδι, ένα τραγούδι, μια κίνηση ή μια ματιά, αρχίζουμε να εκτιμάμε την ομορφιά κι έτσι αγαπάμε. Γιατί η αγάπη εκτιμά την ομορφιά και την ανακαλύπτει παντού.
- Το λες αυτό γιατί είσαι ακόμα παιδί. Εγώ είμαι πια μεγάλος.
- Αλήθεια; Κι εγώ σου λέω πως τα πιο καλύτερα παιγνίδια τα παίζω με μια γριά αρκούδα που ζει εδώ παραπέρα. Είναι τόσο ευαίσθητη και τόσο αυθόρμητη που χαίρεται όταν κυλιόμαστε στις λάσπες κι όλο γελά και κάνει πλάκες και δεν ντρέπεται καθόλου όταν τα άλλα ζώα του δάσους μαζεύονται γύρω μας και γελάνε με τα αστεία μας.
- Άρα μπορώ κι εγώ να είμαι παιδί ακόμα.
- Όλοι μας κρύβουμε ένα παιδί και πολλά άλλα πράγματα μέσα μας. Κι όταν αγαπάμε τον εαυτό μας, αγαπάμε και τρέφουμε όλα τα κομμάτια μας. Και τα περιποιούμαστε. Φροντίζουμε και καλλιεργούμε τον δικό μας κήπο κάθε μέρα, όπως βλέπω να κάνει η γιαγιά μου με τον λαχανόκηπο στο πίσω μέρος από το σπίτι μας. Ξέρεις τι φρέσκα και λαχταριστά είναι τα ζαρζαβατικά της; Δεν έχω φάει καλύτερες σαλάτες! Έτσι κι εγώ φροντίζω κάθε μέρα τον κήπο μου και με καλοσύνη απομακρύνω τις σκέψεις που σαν ζιζάνια μπορεί να φυτρώνουν μέσα μου καμιά φορά και ποτίζω με χαρά τα δικά μου λαχανικά. Και να δεις πως στον κήπο μου αυτό έχω πολλούς επισκέπτες: πουλιά, έντομα, σκαθάρια και πασχαλίτσες. Τους αρέσει να έρχονται και να περνάμε καλά μαζί. Όταν αγαπάμε, αυτή η αγάπη ακτινοβολεί προς όλες τις κατευθύνσεις κι όπως το φως τραβάει τις πεταλούδες έτσι κι αυτή τραβάει κοντά της τους ανθρώπους και τους γεμίζει κι αυτούς μ' αγάπη και περνάμε καλά.
- Δηλαδή εσύ έχεις πολλούς φίλους.
- Χιλιάδες. Όταν αγαπάς, αγαπάς όλους κι όλα. Δεν είναι δυνατόν να περιορίζεις την αγάπη σ΄ ένα, δυο ή δέκα ανθρώπους σ' όλη σου τη ζωή. Αγαπάς όλους τους ανθρώπους, αυτούς που ξέρεις αλλά κι αυτούς που δεν έχεις συναντήσει ακόμα.
- Δεν είναι δύσκολο αυτό;
- Όχι. Όταν είσαι πραγματικά αυτό που είσαι, όταν απλώνεις το χέρι σου κι ανοίγεσαι, όταν εμπιστεύεσαι, όταν μοιράζεσαι κι όταν δίνεις και δέχεσαι, όταν λες "σ' αγαπώ", όταν συνδέεσαι με κάθε τι, τότε η ζωή έχει αξία και για σένα και για τους άλλους. Γίνεται ένα υπέροχο ταξίδι ανακάλυψης, μια υπέροχη περιπέτεια γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις, πλούσια σε εμπειρίες και ο κόσμος ξεδιπλώνεται πάντα μπροστά σου με χαρά.
- Κι αν οι άλλοι δεν είναι σαν εσένα;
- Φαντάσου, παππούλη, σ' όλα τα λιβάδια να φύτρωναν μόνο παπαρούνες. Θα ήταν ωραίες δεν λέω, αλλά πόσα θα χάναμε από την ομορφιά που μας δίνουν τα χαμομήλια, τα κυκλάμινα, τα κρινάκια, τα αγριοτριαντάφυλλα και οι μαργαρίτες! Έτσι, εγώ χαίρομαι που έχουμε τόσα πολλά λουλούδια. Και για φαντάσου η παπαρούνα να ζήλευε το αγριοτριαντάφυλλο και να ήθελε να αποκτήσει το άρωμά του! Θα πέθαινε από την προσπάθεια και δεν θα κατάφερνε και τίποτε, στο λέω. Γι' αυτό, λοιπόν, εγώ αγαπώ τους πάντες όπως είναι και δεν θέλω να τους αλλάξω.
Kαι καθώς τα έλεγε αυτά, μια χρυσαφένια ηλιαχτίδα κάθισε στο πάνω μέρος του κεφαλιού του γέροντα και μετά χιλιάδες αστραφτερές ηλιαχτίδες τον κύκλωσαν από παντού. Και το πρόσωπο του γέροντα φώτισε κι άρχισε να αλλάζει. Να γίνεται πιο φρέσκο, πιο λαμπερό, πιο νέο. Δεν ήταν πια κουρασμένος. Σηκώθηκε στα πόδια του καθώς μια παρδαλή, χαρούμενη πεταλούδα ήρθε να σταθεί στην άκρη της μύτης του, προκαλώντας τον για παιχνίδι. Την κοίταξε με το ίδιο βλέμμα που σαν παιδί χρόνια πολλά πίσω κοίταζε τις πεταλούδες συλλογιζόμενος πόσα άραγε να βλέπουν στα ταξίδια τους. Η Μαρία τον σκούντηξε ελαφρά στον αγκώνα γιατί μέχρις εκεί τον έφτανε τώρα που είχε σηκωθεί.
- Έλα να την ακολουθήσουμε, παππού! Θα μας δείξει τον δρόμο της μεταμόρφωσης. Αληθινή αλχημεία σου λέω. Τώρα είναι η στιγμή, παππού.
Kαι λέγοντας αυτά άρχισε να παίζει με την πεταλούδα κι ο γέροντας ξεχνώντας τα πάντα μπήκε στο παιγνίδι. Απ' τα γέλια τους αντήχησε το δάσος. Ο Ήλιος πλημμύρισε με φως. Οι δροσοσταλίδες στα κυκλάμινα στραφτοβολούσαν. Το ρέμα δυνάμωσε το τραγούδι του. Τα σκιουράκια χοροπήδαγαν κι αυτά, καθώς ο άλλοτε παππούς χοροπήδαγε σαν δεκάχρονο αγοράκι από δω κι από κει ξελιγωμένος στα γέλια. Κι όλη η Πλάση αντιλαλούσε τα λόγια του καθώς έλεγε και ξανάλεγε:

- Σ΄ ευχαριστώ Μαρία-Αγάπη, σ' ευχαριστώ Αγάπη,
σ' ευχαριστώ …
πηγή:voltastoneiro

Το Πρόσωπο της Αγάπης" με τη Νένας Βενετσάνου

Το Πρόσωπο της Αγάπης" με τη Νένας Βενετσάνου

Τρίτη, 06 Ιούλιος 2010 13:48

Τίτλος: Το Πρόσωπο της Αγάπης Συνθέτης: Καλλιόπη Τσουπάκη Συνολική διάρκεια: 36:19’’ Χρονολογία κυκλοφορίας: 2002 Κυκλοφορία: MBI, Musurgia Graeca, ΜΜΒ 10898 Ερμηνεία: Νένας Βενετσάνου (φωνή), Βασίλης Τσαμπρόπουλους (πιάνο). Ποίηση: Μαρίας Πολυδούρη, Κ. Π. Καβάφης, Γιώργου Σαραντάρη, Βικτωρίας Μακρή, Καλλιόπη Τσουπάκη. «Το πρόσωπο της Αγάπης με κάνει να αισθάνομαι περήφανη και τυχερή. Περήφανη επειδή παρουσιάζω αυτά τα υψηλής αισθητικής τραγούδια της Καλλιόπης Τσουπάκη για πρώτη φορά στην ελληνική δισκογραφία και τυχερή για τη συνεργασία μου με τον Βασίλη Τσαμπρόπουλο, αυτόν τον ευφυή και λαμπρό μουσικό. Τα τραγούδια αυτά σηματοδοτούν με μια γλώσσα απελευθερωτική την αλλαγή που αναζητώ στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι και συνδέουν απερίφραστα την Ευρωπαϊκή μουσική πρωτοπορία με το δικό μας μουσικό τοπίο, έτσι όπως εξελίσσεται θαρραλέα και δημιουργικά σήμερα. Είναι τραγούδια βαθιά ριζωμένα στο χώρο του αισθαντικού. Η αισθησιακή τους δύναμη φυλάσσει ζωντανή την υπόσχεση, τη συγνώμη, τη λεπτότητα των ανθρώπινων πράξεων, προβάλει μια ασυμβίβαστη στάση σε ότι εμποδίζει την αποκάλυψη της ομορφιάς ανάμεσά μας και είναι μια στιγμή θριάμβου της συνείδησης ενάντια στις δυνάμεις της λήθης. Ευχαριστώ όλους όσους συνέβαλαν στη δημιουργία αυτού του έργου. Αφιερώνω τη δουλειά μας στους ανθρώπους που κοιτούν κατάματα την εποχή μας, που αγαπούν, υποστηρίζουν και αναγνωρίζουν ό,τι στερεώνει το μέλλον». Νένα Βενετσάνου (από το ένθετο του δίσκου) Βασίλης Τσαμπρόπουλος «Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος, που γνώρισα τη Μουσική της Καλλιόπης Τσουπάκη, μέσα από τον ιδιαίτερο αισθαντικό κύκλο τραγουδιών της για φωνή και πιάνο. Μια μουσική δημιουργία εμπνευσμένη, απέριττη, έντεχνα αφαιρετική και συνθετικά πλήρης. Μέσα απ' αυτά τα τραγούδια, η φωνή και το πιάνο προβάλλονται σε μια ιδεώδη ισορροπία μεταξύ τους, μπλέκοντας πολλές φορές εκούσια τους ρόλους τους, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια εξαιρετική αίσθηση σύμπνοιας σε κάθε μουσική φράση. Η Καλλιόπη Τσουπάκη, δεν προσποιείται με τη μουσική, δε νοθεύει τιε ιδέες της στο βωμό της εμπορικότητας. Έχει επιλέξει συνειδητά, τον δύσκολο δρόμο της ακούραστης δημιουργού στον άπειρο κόσμο της Μουσικής». Βασίλης Τσαμπρόπουλος (από το ένθετο του δίσκου) Καλλιόπη Τσουπάκη «Το πρόσωπο της αγάπης είναι διάφανο. Είναι ο μαγικός καθρέφτης που παίρνει τη μορφή του αγαπημένου μας, ένα άπιαστο όνειρο, μια χίμαιρα που γίνεται τραγούδι για να το πάρει ο άνεμος, μια ανάμνηση που καλπάζει αδιάκριτα στη φαντασία μας και έρχεται τόσο κοντά που μας ξεγελά. Το πρόσωπο της αγάπης είναι το πρόσωπο που μέσα του θέλουμε να χαθούμε, που του χαμογελάμε και αφηνόμαστε με τα μάτι κλειστά να μας αγκαλιάσει ελπίζοντας να γείρει πάνω μας τα πέταλά του σα νυχτολούλουδο και να μας κοιμίσει στην ευωδιαστή του αγκαλιά. Αυτή η συλλογή ερωτικών τραγουδιών με θέμα τον αναπάντητο έρωτα, την έγραψα ειδικά για τη Νένα Βενετσάνου και συνοδεία πιάνου μεταξύ του 1995 και 1999. Θέλω να την ευχαριστήσω ιδιαίτερα για την αγάπη, αφοσίωση και φροντίδα με την οποία αγκάλιασε αυτά τα τραγούδια, όλα αυτά τα χρόνια, όπως επίσης και τον Βασίλη Τσαμπρόπουλο για τη μουσικότατη συνοδεία. Τέλος θα 'θελα να ευχαριστήσω το ίδρυμα SFERRA και την Άννα Ιωσηφίδου για τη συμβολή της στη συνεργασία μου με την Νένα Βενετσάνου με τη διοργάνωση της πρώτης παρουσίασης αυτών των τραγουδιών με μια σειρά συναυλιών στην Ολλανδία και το Βέλγιο το 2000. Τα τραγούδια είναι αφιερωμένα στον Louis Andriessen». Καλλιόπη Τσουπάκη (από το ένθετο του δίσκου) Ιστοσελίδα για την Καλλιόπη Τσουπάκη: Κλικ εδώ  «Στην αναζήτηση του ιδανικού ή τέλειου δισκογραφήματος, του αναφερομένου, γενικώς, στην αρχή της ελληνικής τραγουδοποιίας, ως έκφραση σύγχρονης αισθητικής αντιλήψεως, ίσταμαι ενώπιον ιδιαιτέρως ευχαρίστησης και πρόσφατης εκπλήξεως. Αναφέρομαι στο «Πρόσωπο της Αγάπης», προϊόν αγαστής συνεργασίας και συν-δημιουργίας τριών εξεχόντων υπηρετών της Μουσικής Τέχνης: α) της Καλλιόπης Τσουπάκη, συνθέτριας, κατ΄ εξοχήν, έργων λόγιας μουσικής δωματίου, και μόνιμης κατοίκου Ολλανδίας, β) της αισθαντικής τραγουδίστριας Νένας Βενετσάνου με αξιόλογη παρουσία στο λεγόμενο«έντεχνο»τραγούδι και γ) του πιανίστα (και συνθέτη δευτερευόντως) Βασίλη Τσαμπρόπουλου, γνωστού για τις απαράμιλλες ερμηνείες του σε έργα του κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Η ευτυχής αυτή συνύπαρξη και το εκπληκτικής ηχητικής ομορφιάς τελικό δισκογραφικό αποτέλεσμα, ξεκίνησε από το 1995. Η Τσουπάκη ετόλμησε, με βάση τη φωνή της Βενετσάνου, να συνθέσει τον κύκλο τραγουδιών«Πρόσωπο της Αγάπης» για φωνή και πιάνο. Το θέμα που αναφέρεται στο διάφανο, δίκην μαγικού καθρέπτου, πρόσωπο της αγάπης το οποίο λειτουργεί τελικώς ως απλησίαστο όνειρο, εφ' όσον δεν επιτρέπει την εκπλήρωσή της διακαούς επιθυμίας να αγκαλιάσει και να κοιμίσει στην ευωδιαστή αγκαλιά του τους μετέχοντας αυτού του ονείρου. Η ολοκλήρωση του κύκλου των, οκτώ τελικώς, τραγουδιών έλαβε χώρα το 1999. Η δημιουργός του τον αφιέρωσε στον δάσκαλό της, κορυφαίο Ολλανδό συνθέτη Louis Andriessen, η δε πρώτη παρουσίασή του έλαβε χώρα το 2000 σε συναυλίες εντός της Ολλανδίας. Τα ποιητικά δάνεια υπέροχων των Μαρίας Πολυδούρη («Σ' ένα φίλο», «Όνειρο», «Η άνοιξη έφτασε», «Έλα μαζί μου»), Κ. Π. Καβάφη («Μακρυά»), Γιώργου Σαραντάρη ( «Έλα οι γλάροι μ' αναγγέλνουν»), Βικτωρίας Μακρή («Σ' αγαπώ») και της ίδιας («Άνεμος φυσά»), η αμεσότητας της γραφής και το υπέροχο πλέξιμο με τη μουσική, με την εξαιρετική αίσθηση σύμπνοιας σε όλες τις φράσεις, αναδεικνύουν την παρτιτούρα σε μεγαλόπνοο και υψηλής αισθητικής φωνητικό έργο. Ως προς το ύφος, ποσώς εντάσσεται στο λόγιο μουσικό ιδίωμα (ήγουν τη«σοβαρή» μουσική) ως θα ήταν φυσικό ή αναμενόμενο, όπως επί π.χ. Τα υπέροχα «Μέλος Ήδυστον» και «Σαπφούς δάκρυα», φωνητικά έργα της Τσουπάκη από τις αρχές της δεκαετίας του '90 (δυστυχώς απόντα από την επίσημη δισκογραφία). Αν και η γραφή του πιάνου «προδίδει» την στέρεη μουσική παιδεία και, κυρίως, την υπηρεσία της συνθέτριας στη λόγια μουσική, εντούτοις, η μοναδικής ποιότητος και εκφραστικότητος ερμηνευτική δεινότης της αγγελικώς άδουσας Βενετσάνου, εκτός από το ότι σε συνεπαίρνει εις το έπακρον, σαφώς τοποθετεί το «Πρόσωπο της Αγάπης», στο χώρο του καλούμενου «έντεχνου» τραγουδιού. Ο κύκλος προσομοιάζει, σε πολλά σημεία, με τα «Τραγούδια της Αμαρτίας», έργο, επίσης για φωνή και πιάνο, του αξέχαστου Μάνου Χατζιδάκι, όπως τα έχουμε γνωρίσει από τους θαυμάσιους Καρακότα και Μπακοπούλου. Όπως ο Μάνος, έτσι και η Τσουπάκη «ακτινογράφησε», λεπτομερώς σύμπαν το εύρος της φωνητικής περιοχής της Βενετσάνου και οιαδήποτε συλλαβή ή λέξη, τονίσθηκε αναλόγως με βάση το ηχοχρωματικό πλαίσιο. Και επέτυχεν απολύτως του σκοπού της. Είμαι δε απολύτως πεπεισμένος ότι η, έως ασίγαστου πάθους, συν-ερμηνεία Βενετσάνου-Τσαμπρόπουλου στο συγκεκριμένο μουσικό αριστούργημα ουδέποτε και επ' ουδενί θα υπερκερασθεί. Αυτό ενισχύεται έτι και έτι περισσότερον με την επανάληψη της ακροάσεως. Είναι πλέον Σημείον Αναφοράς. Όταν θα αναφέρομαι στην Ελληνική μουσική ως καλλιτεχνική αξία, μαζί με άλλα δισκογραφημένα αριστουργήματα, θα εντάσσω εφεξής και το «Πρόσωπο της Αγάπης». Θωμάς Ταμβάκος Jazz & Τζαζ τεύχος 112, Ιούλιος 2002 Νένα Βενετσάνου και Καλλιόπη Τσουπάκη. ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ 1. Σ' ΕΝΑ ΦΙΛΟ – Μαρίας Πολυδούρη (4:29”) 2. ΑΝΕΜΟΣ ΦΥΣΑ - Καλλιόπης Τσουπάκη (5:09”) 3. Σ' ΑΓΑΠΩ – Βικτωρίας Μακρή (3:47”) 4. ΕΛΑ ΟΙ ΓΛΑΡΟΙ Μ' ΑΝΑΓΓΕΛΝΟΥΝ & ΕΛΑ - Γιώργου Σαραντάρη (4:25”) 5. ΟΝΕΙΡΟ - Μαρίας Πολυδούρη (4:03”) 6. Η ΑΝΟΙΞΗ ΕΦΤΑΣΕ - Μαρίας Πολυδούρη (4:57”) 7. ΜΑΚΡΥΑ – Κ.Π. Καβάφη 4:20”) 8. ΕΛΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ - Μαρίας Πολυδούρη (5:08”) ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ Ακούστε το "Σ' ένα φίλο" : Κλικ εδώ Ακούστε το "Έλα μαζί μου" : Κλικ εδώ Ακούστε το "Όνειρο" : Κλικ εδώ    Συνέντευξη της Νένας Βενετσάνου στη Μαρία Χατζόγλου - Τι υποδηλώνει ο τίτλος του δίσκου; Ίσως η αγάπη να είναι αυτό που λείπει από τις ζωές των ανθρώπων. Ως προς το "πρόσωπο"... αυτό αφορά στη μεγάλη μας αισιοδοξία που μας κάνει να λέμε ότι εμείς το έχουμε ανακαλύψει! Και τα δυο μαζί νομίζω ότι δηλώνουν την προσπάθεια του καλλιτέχνη να εμφανίσει τα αφανέρωτα, τα αδήλωτα, τα οποία έχουν ίσως μεγαλύτερη αξία από τα υλικά πράγματα γιατί είναι αυτά που μένουν τελικά στις ψυχές των ανθρώπων. Υπάρχει ένας στίχος της Βικτωρίας Μακρή που λέει "η αγάπη έχει πρόσωπα πολλά". Αυτό το παραφράσαμε, είπαμε το "πρόσωπο της αγάπης", εννοώντας το σύνολο της δουλειάς μας. -Γράφετε στο σημείωμα που υπάρχει στο ένθετο του δίσκου ότι "τα τραγούδια αυτά σηματοδοτούν την αλλαγή που αναζητώ στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι". Τι εννοείτε με αυτό; Ποια είναι η αλλαγή που προσδοκάτε;  Έχω την εντύπωση ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε ασχοληθεί πολύ με το "λαϊκό" μέρος που αφορά στο έντεχνο τραγούδι, τη λαϊκή του δηλαδή καταγωγή. Κι έχουμε παραβλέψει ότι το έντεχνο τραγούδι έχει και ένα άλλο συστατικό, την κλασική μουσική. Ο νέος μου δίσκος είναι μια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, το νέο δηλαδή στοιχείο, το οποίο όμως έχει και τις πάγιες αξίες της τέχνης. Νομίζω ότι αυτό είναι που θα κάνει ίσως και το έντεχνο ελληνικό τραγούδι πιο προσιτό σε περισσότερο κόσμο και σ' έναν κόσμο που αγαπάει την καλή μουσική και την κλασική μουσική. -Θα έλεγα ότι το λαϊκό μέρος είναι και το πιο προσιτό σε αυτό που λέμε "ευρύ" κοινό, έτσι δεν είναι; Ναι, σε αυτούς που αγαπούν τη λαϊκή μουσική. Αλλά και αυτός ο μεσαιωνισμός που έχει πέσει στο τραγούδι... Έχει καταντήσει βάρβαρο πια και τυποποιημένο. Δεν έχει έμπνευση, δεν έχει ανάταση το τραγούδι. Αν δεν έχει αυτού του είδους τα στοιχεία, εμένα με θλίβει και νομίζω και πολλούς άλλους. Το θέμα όμως δεν είναι τι κάνουν οι άλλοι, το θέμα είναι γιατί εμένα με ενδιαφέρει αυτό το πράγμα. Με ενδιαφέρει το πιο σοβαρό μέρος του τραγουδιού, γιατί πιστεύω ότι με αυτό μόνο μπορούμε να προχωρήσουμε, να βρούμε κάτι καινούργιο. Και στην περίπτωση της Καλλιόπης Τσουπάκη νομίζω πως είναι έτσι, βρήκε κάτι νέο, που θα δώσει και το "θάρρος" στους άλλους να προχωρήσουν, να τολμήσουν να προτείνουν κάτι άλλο. Γιατί οι συνθέτες γράφουν, αλλά οι εκδότες μπλοκάρουν το υλικό. Ξέρεις πόσους συνθέτες έχουμε σπουδασμένους, με άποψη, όνειρα, με έργο; Και κάθονται και ακούν τα ντάπα-ντούπα. -Σίγουρα, τους είναι πιο δύσκολο να βρουν δισκογραφική στέγη. Αυτό γιατί λέτε να συμβαίνει; Έλα ντε, ξέρω κι εγώ; Εγώ νομίζω ότι είναι πια θέμα μόρφωσης. Νομίζει ο κάθε παραγωγός ότι είναι ειδικός τραγουδολόγος. -Εγώ θα έλεγα ότι νομίζει πως είναι ειδικός περί της αγοράς. Αυτό είναι το χειρότερο! Γιατί αν κάποιος ισχυριστεί ότι ξέρει τους νόμους της αγοράς είναι τουλάχιστον τρελός. Το μυστικό της επιτυχίας δεν υπάρχει. Όταν είσαι καλλιτέχνης σε χειροκροτούν γι' αυτό που είσαι, ούτε για τα μυστικά που ξέρεις ούτε για τίποτε από αυτά. Αν συνειδητοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι πόσο έχουμε αφήσει στην τύχη του αυτό το πράγμα που λέγεται τραγούδι και τέχνη -γιατί το τραγούδι είναι τέχνη, δεν είναι κάτι ευτελές, μπορεί να γίνει ευτελές όπως και κάθε τι, αλλά είναι και κάτι μεγαλειώδες. Όταν λοιπόν το αφήνουμε στους ανίδεους... Έχουν ανοίξει έναν τεράστιο φάκελο που το έχουν ονομάσει "τραγούδι" και τα έχουν χώσει όλα μέσα και από εκεί και πέρα δεν υπάρχει τίποτε άλλο για τη μουσική. -Για καλλιτέχνες της δικής σας πορείας ίσως να είναι λίγο πιο εύκολη η "αντίσταση" σε όλα αυτά. Βέβαια. Και ίσως η δική μου πορεία μέσα στο χώρο να είναι στο σύνολό της αισιόδοξη, ως παρουσία να δίνει κουράγιο σε κάποιους ανθρώπους οι οποίοι έχουν διάθεση να τα παρατήσουν. Εγώ δεν τα παράτησα. Δεν με έριξε αυτή η πίεση. Γιατί πάντοτε έβρισκα κοινό, δεν επέμεινα μόνη μου, ήταν το κοινό που με οδηγούσε. Και αυτό είναι το μεγάλο μου πρόβλημα εδώ στην Ελλάδα, είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που φαντάζονται ότι εγώ δεν έχω κοινό. Όχι εγώ προσωπικά, αλλά το είδος της μουσικής που κάνω. Κι αυτό είναι λάθος, είναι αυταπάτη. Έχει τέτοιες αντιστάσεις η τέχνη που δεν πρέπει να μας φοβίζει ότι θα μένουμε χωρίς δουλειά. Αυτό που έχει μεγαλώσει δυσανάλογα είναι ότι υπάρχει ένα μεγάλο "γιούρια" στην πίτα των εσόδων, αυτό είναι το τραγικό. Όλο το πράγμα έχει εμπορευματοποιηθεί. Είναι βαθιά υποτιμητικό για τον πολιτισμό αυτό το πράγμα. Και τελικά αυτό που θα μείνει, είναι ο γραπτός λόγος, το τραγούδι, τα εικαστικά... Αυτά είναι η αθανασία μας, δεν είναι τα "μασούρια" και οι πισίνες. -Πλην όμως, το "μασούρι" που λέτε είναι "θεός" στην εποχή μας -και μάλιστα όχι απλά το κέρδος, αλλά το γρήγορο κέρδος. Τζογαδόρικα πράγματα. Η ανεκτικότητα της ελληνικής κοινωνίας σε ορισμένους ανθρώπους υποδηλώνει και το πόσο ανθεκτικοί είμαστε. Υπάρχει ένα μεγάλο ρητό που πάντα το λαμβάνω υπόψη "η τέχνη αντικαθίσταται μόνο δια της τέχνης." Τα πράγματα στις τέχνες δεν είναι απόψεις, είναι κατασκευές, στηρίγματα, συναισθήματα. Δεν κάνεις μαζική κουλτούρα. Αυτό θέλουν να κάνουνε βέβαια οι περισσότεροι, μαζική κουλτούρα. Προπαγάνδα, "μαρμελάδα" για τον όχλο. Θα μου πεις, γιατί ο κόσμος τα αγοράζει; -Δεν το έχει λύσει κανείς αυτό το ζήτημα. Το "αυτό θέλει ο κόσμος, αυτό του δίνουμε" είναι μια μεγάλη κουβέντα. Η γνώμη μου είναι η κατανάλωση των σκουπιδιών υποδηλώνει το πόσο λίγο εκτιμούν οι άνθρωποι τη ζωή. Όταν ο δημόσιος χώρος, η συλλογική συνείδηση φλερτάρουν συνέχεια τον θάνατο -με τη βαθιά έννοια το λέω αυτό- τότε απαξιώνει ο κόσμος να καταναλώσει το καλό, γιατί σου λέει δεν είναι για μένα. Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι τους αξίζει το καλό. -Να φύγουμε από το τραγούδι και να πάμε λίγο στα πολιτικά πράγματα, με τα οποία έχετε αναμειχθεί. Τι αποκομίσατε από αυτή την εμπειρία; Έχει νόημα να ασχολείται κανείς, αξίζει να προσπαθεί; Μόνο αν ασχοληθεί ο λαός, και παίξει και αυτός το ρόλο του. Εγώ δεν είμαι πολιτικός, είμαι όμως ενεργός πολίτης, δεν μ' αρέσει η εξουσία να την ασκώ. Προτιμώ να έχω την ισχύ της τέχνης μου. Στην πολιτική χρειάζεται να είσαι πολύ βαθύς γνώστης του τεχνικού μέρους της διοίκησης πράγμα που εγώ δεν είμαι. Φοβάμαι λοιπόν μην κάνω καμιά χοντράδα, γιατί είμαι και λίγο αυταρχικό άτομο. Μου βγάζει επιθετικότητα η εξουσία. Ενώ η τέχνη με ηρεμεί, με βοηθάει να είμαι καλή. Κάποια στιγμή πρέπει ο κάθε ένας από μας να έχει συνείδηση ότι ανήκει σε ένα σύνολο, δεν μπορεί να λέει συνέχεια "δεν ξέρω" ή "δεν μ' ενδιαφέρει". Εγώ είμαι πάντα επικουρική στην πολιτική, αλλά και πάντα παρούσα, δεν εγκαταλείπω το σπορ. Εκεί που είμαι πολύ αμήχανη είναι για το θέμα των γυναικών. -Λέγεται ότι γυρίζουμε προς τα πίσω σε αυτό το ζήτημα. Το θέμα της εκμετάλλευσης των γυναικών, όπως στο θέμα της πορνείας, είναι κάτι το τραγικό. Είναι απάνθρωπο, και όμως είναι ακόμα ριζωμένο στις κοινωνίες. Βαδίζουμε με στερεότυπα. Έχουμε πειστεί ότι ο καπιταλισμός είναι κάτι καλό, και ότι ο καλός προκόβει ενώ ο "κακός" είναι ένας μαλάκας ο οποίος πρέπει να καταδικαστεί εκεί και είναι άξιος της μοίρας του. Ε, όχι. Είναι βαρβαρότητα. Γι' αυτό λέω ότι δια της τέχνης μπορείς να δείξεις στους ανθρώπους πράγματα. Όταν η κοινωνία βάλει την τέχνη στο υψηλότερο βάθρο θα έχουμε ισορροπία. Τώρα υπάρχει βαθιά εκμετάλλευση των ανθρώπων. Πηγή: από το site http://www.e-go.gr Βιογραφικό σημείωμα: Η Νένα Βένατσάνου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955, σε ηλικία 6 χρονών άρχισε να μαθαίνει μουσική παίρνοντας τα πρώτα μαθήματα πιάνου. Το 1973, έφυγε στη Γαλλία για πανεπιστημιακές σπουδές. Σπούδασε στη Besason Ιστορία της Τέχνης μέχρι το 1977 και πήρε μαθήματα τραγουδιού στο Παρίσι, από την Ίρμα Κολάση (Irma Kolassi). Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1977 για να συντάξει μια εργασία μεταπτυχιακή πάνω στο έργο του Γ. Τσαρούχη, ξαναέρχεται σε επαφή με την νέα, μεταδικτατορική πραγματικότητας της Ελληνικής κοινωνίας. Γράφει και τα πρώτα της τραγούδια που γίνονται σημείο αναφοράς του Γυναικείου Κινήματος στην Ελλάδα αφού έχει έρθει σε επαφή με διάφορα κοινωνικά κινήματα. Γνωρίζεται με την Ελένη Καραϊνδρου και τον Χρήστο Λεοντή. Εμφανίζεται στην τηλεόραση και δίνει το πρώτο της υπαίθριο κονσέρτο μπροστά σε 3000 άτομα. 0 Χρήστος Λεοντής την προσλαμβάνει για μια δίχρονη περιοδεία. Η συμμετοχή της σ' ένα τηλεοπτικό διαγωνισμό που είχε στόχο την προβολή νέων ταλέντων, της δίνει ένα βραβείο. Την επομένη, την προσκαλούν στο τρίτο πρόγραμμα του ραδιοφώνου για να τραγουδήσει στην πετυχημένη εκπομπή του: "Εδώ Λιλιπούπολη". Εκεί συναντιέται με τον Μάνο Χατζιδάκι, επικεφαλή του Τρίτου και αρχίζει μια μακροχρόνια συνεργασία μαζί του. Συνάντιέται με τον Αλέκο Πατσιφά, (διευθυντή της εταιρίας Λύρα). Ενθουσιασμένος της προτείνει να ηχογραφήσει έναν δίσκο με δικές της συνθέσεις, μελοποιήσεις 5 ποιημάτων του Paul Eluard στα γαλλικά και 6 ελληνικά τραγούδια. Έτσι λοιπόν η Νένα Βενετσάνου σε ηλικία 24 χρονών ξεκίνησε δημιουργώντας μια ισορροπία ανάμεσα στην κλασσική τεχνική και το λαϊκό τραγούδι και κατορθώνει να επιβάλλει ένα υποδειγματικό τρόπο τραγουδιού που την οδήγησε στην πρώτη σειρά των Ελλήνων καλλιτεχνών. Εκτός από τη συνεργασία της με το Μάνο Χατζιδάκι, έχει συνεργαστεί με μεγάλους συνθέτες και τραγουδιστές, όπως ο Νίκος Μαμαγκάκης και Μίκης θεοδωράκης. Επί σειρά 15 ετών, η Νένα Βενετσάνου συνδέθηκε με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, όταν αυτός μετά την παραίτηση του από το ραδιόφωνο, αποφάσισε να παρουσιάζει κύκλους τραγουδιών σε μορφή κονσέρτου, διαλέγοντας από τα όψιμα έργα του και συνθέτοντας νέα. Έτσι η Νένα Βενετσάνου άρχισε συγχρόνως με την περιοδεία της με τα Μουσικά Νιάτα που έκανε τότε, να περιδιαβαίνει την Ελλάδα με τη Μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, συνδέοντας τ' όνομα της με την προσπάθεια του συνθέτη να αναδιοργανώσει τη μουσική ζωή του τόπου την κατασπαραγμένη από τη δικτατορία. Τραγουδά όλα σχεδόν τα τραγούδια του συνθέτη και συμμετέχει σε μια πλειάδα συναυλιών εκτός Ελλάδος, αλλά και στα προγράμματα του Σείριου. Ο Νίκος Μαμαγκάκης είναι εξίσου σημαντικός για την πορεία της. Της εμπιστεύτηκε την "0δύσσεια" και τον "Ερωτόκριτο", φέρνοντάς την έτσι σε επαφή με ένα άλλο είδος μουσικής που μέχρι τότε αγνοούσε. Επίσης ο Νίκος Μαμαγκάκης ενορχήστρωσε για τη φωνή της τα "12 Λαϊκά Τραγούδια" του Λόρκα. Με τον Μίκη θεοδωράκη έχει εμφανιστεί κατά καιρούς στο βασικό ρεπερτόριο με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ και τα Μουσικά Σύνολα. Έχει επίσης συνεργάστηκε με τους Ν. Μαυρουδή, Luis Luch, Αγγελική Ιονάτου, Michel Moutanaro, Ν. Κυπουργό, Λ. Πλάτωνος, Μαρίζα Κωχ, κ. α. Η Βενετσάνου έχει συνεργαστεί ως σολίστ με τις ορχήστρες: Metropol Orchestra Utrecht, National Orchestra Kieve, Ossipof Orchestra Moscou, Oxford Orchestra England, Καμεράτα Μεγάρου Μουσικής, Ορχήστρα των Χρωμάτων, Ορχήστρα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, Σολίστες της Μόσχας, Ορχήστρα του 21 αιώνα Μόσχας, Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας της Βουδαπέστης. Με το συγκρότημά της έχει τραγουδήσει σε μεγάλες αίθουσες όπως:Τάουν Χωλ Ζυρίχης, Chatelet στο Παρίσι, Palais des Beaux Aptes Bruxelles, Nova Opera Μόσχας, και σε πολλές άλλες αίθουσες όπως: Soche Player, Nembley Stade, Theatre des Champs Elysses, Klein Comdie, Uradembourgen Zall στην Ουτρέχτη, Opera de Toulou, Paradiso, Όπερα του Άμστερνταμ, Όπερα του Πεκίνου, Ηρώδειο, Μέγαρο Μουσικής, Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης, Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, της Αρχαίας Ολυμπίας, της Εφέσσου κ.α. Στη Δισκογραφία: 1983 Του έρωτα και του Πάθους, 1994 Εικόνες, 1994 Το κουτί της Πανδώρας, 1996 Νέα Γη, 1997 Αγήρων ήχος θεάτρου, 1999 Η Νένα Βενετσάνου τραγουδά Μάνο Χατζηδάκι, 2000, Η Νένα Βενετσάνου τραγουδά Μίκη Θεοδωράκη, 2000 Ζεϊμπέκικο Λαϊκές Προσευχές, 2003 Καφέ Γκρέκο, 2008 Προσανατολισμοί, Ηλία Ανδριόπουλου - Οδυσσέα Ελύτη. Η Νένα Βενετσάνου έχει οργανώσει εκδηλώσεις για την προώθηση της Ελληνικής Μουσικής στο Βέλγιο και τη Γαλλία καθώς και σεμινάρια θεωρητικού ενδιαφέροντος για το Ελληνικό Τραγούδι. Ο Σύλλογος Φίλων Θεάτρου Λαμίας το 1986 την τίμησε για την προσφορά της στο Ελληνικό τραγούδι. Το 1991 τιμήθηκε με το βραβείο Charls Cross. Το 1992 βραβεύτηκε από το International Peace Bureaux (Διεθνές Γραφείο Ειρήνης), για την προσφορά της στην Ειρήνη και τον Πολιτισμό στον τόπο της. Η Νένα Βενετσάνου είναι μια σπουδαία ερμηνεύτρια αλλά και τραγουδοποιός που επιμένει σε μια άλλη εικόνα μακριά από την τρέχουσα "ροζ" αντίληψη για το τραγούδι. Με ένα τραγουδιστικό πρότυπο, διαμορφωμένο από τη χρυσή εποχή του Ελληνικού τραγουδιού επιλέγει συνειδητά τη στάση της μέσα σ 'αυτό συνδυάζοντας τη σοβαρότητα με την αμεσότητα για να υπερασπιστεί το καλό ελληνικό τραγούδι. Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε διεθνή Φεστιβάλ μουσικής, έχει τραγουδήσει σε πολλές ξένες χώρες κερδίζοντας την αναγνώριση. Έχουν πει για τη Νένα Βενετσάνου: «Είναι μία φωνή που ισορροπεί με ευφυϊα ανάμεσα στο κλασικό και το λαϊκό τραγούδι, χωρίς να χάνει ποτέ τον αισθησιασμό της. Μια πλήρης φωνή». Μάνος Χατζιδάκις «Έχει βαθειά αφοσίωση στη Μουσική, μεγάλο ταλέντο και με θρησκευτική θα έλεγα σοβαρότητα αντιμετωπίζει το λειτούργημά της. Οι ερμηνείες της φτάνουν στην καρδιά της μουσικής». Μίκης Θεοδωράκης «Απ’ όλες τις τραγουδίστριες που έχουν φωνητική ιδιοσυγκρασία η Νένα Βενετσάνου είναι καλύτερη. Πάρα πολύ σπουδαία φωνή, συνεργάτης και φίλη μου». Νίκος Μαμαγκάκης Πηγές: το site www.musiccorner.gr, Βικιπαίδεια.  Επιλεκτική δισκογραφία: