Έρωτας σαν φωτιά…

Έρωτας σαν φωτιά…

…Στους ήχους από το σύρσιμο των κυμάτων
τυλίχθηκαν όλα όσα ξεχύθηκαν από εμάς …
Xάδια δεμένα με κοφτές ανάσες
φιλιά τυλιγμένα σε ψιθυριστά λόγια
κραυγαλέα «θέλω» αλυσοδεμένα με υποσχέσεις
λαίμαργες ματιές που παραδόθηκαν στη φωτιά…
Ιδρωμένα κορμιά δοσμένα σε ακόρεστες φλόγες
που αντί να σιγάσουν δυνάμωναν κι έκαιγαν βαθειά…
Κι έπειτα, τα “θεριά” βγήκαν έξω λυτρωμένα,
να βοσκήσουν ανυπόμονους απλωμένους πόθους,
αιχμαλωτισμένους μέσα σε ανεμπόδιστες κραυγές…
Όλα από εμάς κείτονταν εκεί, σε μια άναρχη τάξη,
παραδομένα στο αναγνωριστικό γλείψιμο,
έπειτα στα δόντια και στα αιχμηρά νύχια των “θεριών”…
-Kanenas Kanenas-

Άναρχη καρδιά

… Σαν οι βαριές ανάσες
κορμιά μπορούν να αγγίζουν,
οι πόθοι που ξεχύνονται,
την λογική παραμερίζουν
και γίνονται λαίμαργα θεριά,
κάθε αντίσταση λυγίζουν
και φέρνουν τρέμουλο, ασίγαστο,
μέσα στην άναρχη καρδιά …
-Kanenas Kanenas –

Μύρωσα ένα φιλί…

… Μύρωσα ένα φιλί και το έστειλα στον άνεμο
παρακαλώντας το να σε συναντήσει…
Και τ΄ απαλό αγέρι το ταξίδεψε μακριά
ίσα με το μπόι των χειλιών σου…
και τ΄ απόθεσε επάνω εκεί με προσοχή…
Ύστερα το άπλωσε ευλαβικά και στοργικά
μέχρι το βλέμμα των ματιών σου
κι άφησε στο τρέμουλο της καρδιάς
το καλωσόρισμά του….
Και φύσηξε άνεμος ταξιδευτής ξανά
απλώνοντας το άρωμα σου σε μια αγκαλιά
που δίψαγε να σφίξει τ’ άγγιγμα σου
μα άφησε μόνο δεκάδες άδοτα φιλιά …
Ανάσες στρώθηκαν σε μια θλιμμένη απλωσιά
σκέψεις ζευγάρωσαν με χάδια απ’ τα παλιά
και ρίγη σκέπασαν κλεμμένες αναμνήσεις
κρύβοντας όρκους και σβησμένα όνειρα,
ριγμένα μέσα σε στάλες δάκρυα θολά …
-Κanenas Kanenas-

… Μια τυφλή φωτιά που διαπερνά το σύμπαν είναι ο έρωτας …

… Μια τυφλή φωτιά που διαπερνά το σύμπαν
είναι ο έρωτας …
Για να τον αντέξεις, σε αφήνει ν΄ αγγίζεις από το λίγο του
και να γεύεσαι λίγο από το πολύ του …
Κάποτε νιώθεις πως τρεχάλα του πήρες αρκετά
άλλες φορές παθιάζεσαι να του κλέψεις κάτι παραπάνω….
-Kanenas Kanenas-

Αυτό λέγεται ολοκλήρωση …

…Σκίσε έναν στεναγμό στα δύο
και κάντον ανάσες …
Ζήσε μαζί μου…Αυτό λέγεται αγάπη …
Σκίσε τις ανάσες και κάντες κραυγές,
πέθανε μαζί μου… Αυτό λέγεται θυσία…
Κομμάτιασε τις κραυγές, δέσε τες με φωτιά και
κάντες έρωτα, ν’ αναστηθείς μαζί μου…
Αυτό λέγεται ολοκλήρωση …
-Kanenas Kanenas-

Είναι όλα ακόμα εκεί…

…Όσα δεν θέλησες να δεις μέσα από μένα
τα άφησα παρακαταθήκη στις αισθήσεις σου…
Δες τα, είναι όλα ακόμα εκεί…
Οι τρεμάμενες λάγνες λέξεις κρεμασμένες απ΄ τα ακρόχειλα σου,
Οι θολές οπτασίες δεμένες στα μισόκλειστα βλέφαρα σου,
το άρωμα του έρωτα μας, πότισε ανεξίτηλα, βαθειά το δέρμα σου,
οι πνιχτές ηδονικές κραυγές έμειναν σιγανά φυλακισμένες μέσα σου,
κι όσα ποθήσαμε και δειλιάσαμε να τα αγγίξουμε, κοίταξέ τα,
όλα κείτονται αλυσοδεμένα στις σκοτεινές πτυχές της ψυχής σου…
Δες τα , βρίσκονται ακόμα εκεί , άγνωστο πια τι προσμένουν…
-Kanenas Kanenas –

Η σιωπή μου σου μιλάει…

… Άφησα μόνο την σιωπή μου να μιλάει, απαλά, λιτά,
σαν φυλλοθρόισμα, προβάλλοντας από το σκοτάδι…
Την ορμήνεψα πως ν΄ αγγίζει απαλά τα συναισθήματα
προσέχοντας, διάφανα καθώς είναι μην τα τραυματίσει
και πως να χαρίζει φως σε μοναχικές αμίλητες ψυχές….
Οι λιγοστές λέξεις που κάποτε αθέλητα ξέφυγαν
δεν ήταν αρκετές για να στήσουν χορό πολυλογίας
μα έφτασαν για να στολίσουν άκαμπτα χείλη
πλάθοντας μια άχαρη, δυσάρεστη γκριμάτσα
μ΄ ένα επίλογο σε ένα χαμόγελο αγάπης, ίσως κι απρόσμενης χαράς …
-Kanenas Kanenas-

…Στα κύματα τις σκέψεις μου θ΄ αφήσω

…Στα κύματα τις σκέψεις μου θ΄ αφήσω
ταξίδι στα πελάγη μήπως ξεχαστούν
κατάλμυρα φιλιά του αγέρα πρώτα να τις ντύσω …
-Kanenas Kanenas-

Ο Γολγοθάς μου…

… Πως να διαβώ τον δικό μου Γολγοθά Θεέ μου , με τόσες ορθές λόγχες σπαρμένες μπροστά μου …
Πως να βρω τη δική σου δύναμη …
Κομμάτια τα πόδια μου που μοίρασα στη ζωή …
-Kanenas Kanenas –

Πως θες να υπάρξω…

Πως θες να υπάρξω…
….Όταν είσαι μακριά μου τα κύτταρα μου σωπαίνουν,
οι χτύποι τις καρδιάς φθίνουν ώσπου μηδενίζονται,
το σώμα μου αιωρείται σε μια οδυνηρή ανυπαρξία,
η ανάσα μου σβήνει , το βλέμμα αντικρίζει μονάχα τη θύμηση σου
και μετά τα μάτια τυφλώνονται …
Όλα βουβαίνονται , μοιάζουν νεκρά…
Αγάπη μου, αυτό το απέραντο άδειο της ύπαρξής μου,
σε καλεί απεγνωσμένα για να γεμίσει από έρωτα …
…Έστω κι ένα δικό σου φιλί να κυλήσει
στα κακοτράχαλα της ψυχής μου, θα αρχίσω και πάλι να ζω…
Δες πόσο διψάει το σώμα μου για κάτι από σένα
καθώς πάλλεται να ανασάνει απεγνωσμένα…
-Kanenas Kanenas –

Θέλω να ζω μέσα απ΄ τα λόγια σου…

… Δεν θέλω να χάνεται τίποτα δικό σου από εμένα …
Θέλω να ζω μέσα απ΄ τα λόγια σου και κάθε λέξη σου,
θα την φυλακίζω αμέσως σε κάποιο φιλί μου…
Μονάχα έτσι μπορώ να μείνω για λίγο ακόμα ζωντανός,
ακούγοντας φράσεις πλασμένες από έρωτα, αγάπη μου για εσένα …
-Kanenas Kanenas-

Άγγιξε με μονάχα με το βλέμμα σου

Άγγιξε με μονάχα με το βλέμμα σου
δώσ΄ μου το χάδι του κι αναστάτωσε με
φτάνει αυτό για να γίνω κομμάτι σου
μπες μέσα μου με αυτό κι αντάριασε με
μετά άφησε με να γίνω κατάρτι σου
στο πλοίο του έρωτά σου, ύστερα ταξίδεψε με…
-Kanenas Kanenas-

ΑΓΚΑΘΙΑ

Πως γίνεται το παρελθόν να πυροβολεί ;

Aναρωτιέμαι .. πόση δύναμη έχουν τα φαντάσματα
και πως γίνεται ο θάνατος να σου μιλάει πριν τον συναντήσεις.
Δεν μου πήρε κανείς τίποτα αλλά ώρες-ώρες νιώθω τόσο άδεια.

Κι αυτή η καρδιά μου....
χωράφι είναι και φυτρώνουν συνεχώς αγκάθια πάνω της ;

Θα με σκοτώσουν κάποτε το ξέρω,
γιατί δεν έμαθα ποτέ ότι και η καρδιά ακόμα έχει όρια.

Τα αγκάθια πληθαίνουν και οι αντοχές λιγοστεύουν
και οι λύπες γλυκά μου μιλούν γιατί κλαίνε κι αυτές μαζί μου.

Κοιμάμαι σε ουρανό και ξυπνάω σε πάτωμα
και κρυώνω...

Θα μπορούσα να σκεπαστώ άλλα δεν έχω άλλες αντοχές.


NIKH TAΓΚΑΛΟΥ

ΜΠΟΡΩ

Mπορώ να τα βάλω με τον Θεό,
να πετάξω πέτρες στα αστέρια,
να πληγώσω και να ματώσω τον ήλιο.

Μπορώ να ρουφήξω το άρωμα των λουλουδιών..όλο εγώ,
να κυνηγήσω το σκοτάδι να μην φανερωθεί ποτέ ξανά,
να κρατήσω την ασχήμια όλου του κόσμου στα χέρια μου.

Μπορώ να αφαιρέσω το χαμόγελο μου από τα χείλη για
να στο δώσω στο δικό σου στόμα,
να βάλω φωτιά στα πρέπει που σε κυνηγούν,
να δολοφονήσω ακόμα και τον χειμώνα για να ζεις μονίμως
μέσα στην ζεστασιά του καλοκαιριού.

Ένα πράγμα μόνο μη μου ζητήσεις,
να σταματήσω να κοιτώ τα μάτια που με αγαπούν,
να σταματήσω να ακουμπώ τις παλάμες μου πάνω
στο αγγελικό πρόσωπό σου,
να σταματήσω να νιώθω την καρδιά σου πάνω στην δικιά μου.

Τότε .. θα σταματούσε η δική μου να χτυπά,
και όλα τα "μπορώ" δεν θα είχαν κανένα νόημα..



ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ

ΨΥΧΗΣ ΠΟΝΟΣ

Τι είπες ;
Πιστεύεις στους ανθρώπους ;

Γλυκό μου κορίτσι ..
Από ποιο παραμύθι ξεπήδησες ;

Συνάντησες ποτέ ψυχή που να μοιάζει με την δική σου ;
Όλοι την επικαλούνται αλλά όταν έρθει η στιγμή να την
αποκαλύψουν … χάνονται …

Μην πλάθεις ιστορίες με το μυαλό σου
που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν.

Η δική σου ουτοπία δεν ζει εδώ.
Και εσύ …
Δεν ξέρεις ακόμα που να δώσεις ότι οι άλλοι δεν έχουν..
Ζήσε με ότι σου χαρίστηκε απλόχερα από τους ουρανούς,
αλλά ταίρι της ψυχής σου μην ψάχνεις ..
Το ξέρω… πονάει …
Αλλά ..
Καλύτερα να πονάς για έναν.
H καταστροφή θα ήταν να πονάς για δύο και ο ένας να μην νιώθει.



ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ

ΠΟΝΕΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Λέξεις που έπεσαν κάτω και μάτωσαν..

Λέξεις βγαλμένες από ένα στόμα που προσδοκούσαν σε έρωτα.
Με ευλάβεια προσπαθώ να τις προσεγγίσω, δεν αντέχουν άλλα χτυπήματα..

Διασχίζω μονοπάτια με έρωτα και πριν το καταλάβω χάνομαι σε τσαλακωμένα όνειρα.

Με το "αν" και το "ίσως" δεν χτίσαμε ποτέ κανέναν έρωτα..
Ο έρωτας θέλει θεμέλια από ψυχή και δύναμη.

Αν φοβάσαι τον ίδιο τον έρωτα που σε δημιούργησε, 
μην τον αποζητάς .. θα έρθει μέρα που θα σε εκδικηθεί ..

Οι λέξεις που χάρισα σ'εσένα ήταν καμωμένες από στοργή..
Γιατί τις πόνεσες.. ;



NIKH TAΓΚΑΛΟΥ

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

Δεν φοβάμαι τον θάνατο, τον δικό μου τον έχω δει, έχω συνομιλήσει μαζί του.
Φοβάμαι την δυστυχία μου που κάποιες στιγμές την βιώνω τραγικά.
Tι σημαίνει λοιπόν θάνατος και ζωή;
Τι σημαίνει κόλαση και παράδεισος;
Tι σημαίνει σε μισώ, σε αγαπώ;
Η δική μου διαδρομή τα έχει όλα συγχρόνως, τη μια κλαίω, την άλλη γελάω.
Κάθε βράδυ κοιμάμαι με τον θάνατό μου και κάθε πρωί ξυπνώ με την ζωή μου.
Έχω ξαναπεθάνει ! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο !
Μου φαίνεται γνώριμος αυτός ο τόπος.
Μαραμένα λόγια. Έχω υπάρξει δέκτης τους και στην ζωή και στον θάνατο.
Σε κάθε φιλί στο προσκεφάλι μου άνοιγα τα μάτια μου σαν ωραία κοιμωμένη.
Είναι ωραία να ξυπνάς με τρυφερότητα.
Όσες φορές και να με γνωρίσεις άλλες τόσες θα με αγαπήσεις γιατί είναι συγκλονιστικό να ανασταίνεσαι μέσα στο κορμί μου και να πεθαίνεις έξω από αυτό.
Δεν θα σε ακρωτηριάσει ούτε το ένα, ούτε το άλλο, όμως θα τα απομυθοποιήσεις.
Το δικό μου βλέμμα δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, το σέρνω όπου μπορεί να ερωτευθεί.
Και στην τελική πόσοι άνθρωποι ζούμε γνωρίζοντας ότι έχει ήδη επέλθει ο θάνατος μας και απλά συμβιβαζόμαστε;
Πόσα πτώματα περπατούν καθημερινά στον δρόμο;
Όλα αυτά μου φέρνουν δάκρυα που δεν παγώνουν και συνεχίζουν να καίνε τα μάγουλα μου και ψεύδομαι λέγοντάς μου ότι είναι μικρού παιδιού.
Θα με προδώσω μόλις έρθει ο οριστικός θάνατος!
Θα έχω εγκαταλείψει τα πιστεύω μου για να περάσω στην αιωνιότητα.
Θα με αδειάσω μόλις την ψυχή μου παραδώσω αλλού.
Θα αφήσω την αγάπη μόνη της. Θα λησμονήσω τον έρωτα που αγκομαχάει για ένα φιλί.
Δεν θα είμαι ανάμνηση σε κανέναν νου, σαν να μην υπήρξα ποτέ.
Απ’ότι καταλάβατε δεν θα πεθάνω απλώς .. θα καταστραφώ!!
Η πείνα μου θα είναι αστείρευτη, θα πεινάω για όλα και θα δεχθώ να εγκαταλείψω τα πάντα, έτσι απλά.
Ακριβή η ύπαρξή μου, όμως.. ακόμα πιο ακριβός ο τρόπος που θα την σπαταλήσω 
ή θα την αξιοποιήσω.
Πέφτουμε στην φωτιά ηθελημένα ! Αυτό είναι το μυστικό! 
Να μην φοβόμαστε να λερωθούμε με τις στάχτες μας.
Θα τολμήσω όμως να συνεχίσω αυτό που λέγεται ΖΩΗ, αυτό που τρυπάει σωθικά και ματώνει σάρκες, αυτό που σκίζει χέρια από τις δυσκολίες, αυτό που μας έμαθαν να αγαπάμε γιατί είναι θείο δώρο.
Zήσε όσο αναπνέεις γιατί και την αναπνοή σήμερα προσπαθούν να μας την στερήσουν
και οι πληγές για εμάς τους ανθρώπους είναι απλά πρέπει να μάθουμε να τις γλύφουμε.
“Διαβολικό”… αλλά ο Θεός όταν επινόησε την ζωή ήξερε που την έδινε…
Στην ψυχή μας πρέπει να συμπεριφερόμαστε με τρυφερότητα για να αντέχει 
αυτά που της επιβάλλουμε.
Στα πάθη μας βιώνουμε τα πάντα, στην καθημερινότητά μας γιατί τα φοβόμαστε ;
Στις αμαρτίες μας δεχόμαστε τα πάντα, στις εξομολογήσεις μας γιατί τα αρνιόμαστε ;
Κρυβόμαστε στην αλήθεια του ψέματος που οι ίδιοι δημιουργούμε.
Εμείς οι ίδιοι έχουμε φτάσει τον κόσμο μας σε ένα σημείο όπου δεχόμαστε τον θάνατό μας σαν τιμωρία ενώ θα έπρεπε να βλέπουμε σαν λύτρωση.

Ο θάνατος δεν μας αφανίζει, o εαυτός μας όμως μπορεί….



ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ

ΑΠΟ ΜΙΑ ΝΕΚΡΗ

Σε κατηγόρησε ποτέ για υπερβολικό έρωτα 

και εσύ να προσπαθείς να αδειάσεις για να τον ευχαριστήσεις ..;

Kι όσο αδειάζεις τόσο πεθαίνεις..
Κι όσο πεθαίνεις τόσο πικραίνεσαι ..

Οσο "φεύγω" δεν μπορώ να αντιδράσω και η επιθυμία του απλά με σκοτώνει,
και εγώ δεν ξέρω .. να χαρώ ή να λυπηθώ..

Να χαρώ που τον αγαπώ μέχρι θανάτου ή να λυπηθώ που η αγάπη του με σκοτώνει..

Πεθαμένα φιλιά... τι να τα κάνω τώρα πια ...

Δάκρυα απο νεκρά, ασάλευτα μάτια.

"Σ'αγαπώ" απο παγωμένο στόμα.

"Για σένα όλα" απο μια νεκρή.

Αφήνω θεατές σε ροζ ιστορία που στο τέλος έχασε το χρώμα της.

Δεν αντιδρώ καν, το σενάριο ήταν απο την αρχή γραμμένο και εγώ
έπαιξα απλά τον ρόλο που μου έδωσες.

Ειχες δίκιο .. η αγάπη μας άγγιζε τον θάνατο και εγώ τον άφησα να μου κάνει έρωτα..



ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ

ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Άλλος ένας αποτυχημένος έρωτας..
Τώρα θα μου πεις..δεν ήξερες ..;
Φτωχή μου καρδιά, που είναι το μυαλό σου 
όταν το χρειάζεσαι ..
Αφήνεις το πάθος να σε οδηγεί σε γκρεμούς
και το χαίρεσαι κιόλας,
και μόλις βρεθείς στο κενό αναρωτιέσαι..
Αλήθεια γιατί ;
Για τα αυτονόητα ;
Σε κάθε έρωτα παίρνεις μια ανάσα και μια αυτοκτονία μαζί..
Ηθελημένα ..

Τελικά ..η αποτυχία είναι τόσο εύκολη.
Η επιτυχία σε δυσκολεύει..


NIKH TAΓΚΑΛΟΥ

Ομηρικός Ύμνος εις Άρτεμιν (2)

Statue of Artemis called Diana of Gabies. Marble, 
Roman imperial period (under Tiberius' reign, 14 – 37 AD).
 Found by G. Hamilton in 1792 in Gabies, Italy.

Τραγουδώ την Άρτεμη τη χρυσόβελη και πολυθόρυβη,

τη σεβαστή παρθένα, την ελαφοτοξεύτρα, που ρίχνει τα βέλη της,

τη δίσυμη αδερφή του χρυσόσπαθου Απόλλωνα, αυτήν που

μέσα σε σκοτεινά βουνά και σε ανεμόδαρτες κορυφές

χαίρεται με το κυνήγι και τεντώνει τα ολόχρυσα τόξα της

εξαπολύοντας βέλη στεναχτικά: τραντάζονται οι κορυφές

των υψηλών βουνών και αντηχούν τα ολοϊσκιωτα δάση

φοβερά απο τις φωνές των αγριμιών. φρικιάζει η στεριά

και η γεμάτη ψάρια θάλασσα. ωστόσο εκείνη με δυνατή ψυχή

τριγυρίζει παντού και εξαφανίζει τα γένη των αγρημιών.

Όταν πια ευχαρηστηθεί η κυνηγήτρα των αγριμιών

κι ευχαριστήσει το νου της, χαλαρώνει τα εύκαμπτα

τόξα της και πάει στο μεγάλο ναό του αδερφού,

του Φοίβου, στον πλούσιο τόπο των Δελφών, να ετοιμάσει

τον όμορφο χορό για τις Μούσες και για τις Χάριτες. Εκεί

κρεμάει τα τεντωμένα τόξα της και τα βέλη της κι έχοντας

χαριτωμένα στολίδια γύρω στο κορμί της τραβάει μπροστά

κάνοντας την κορυφαία του χορού. κι αυτές αθάνατη φωνή

βγάζουντας υμνούν την ομορφόποδη Λητώ, πως γέννησε παιδιά

που είναι τα έξοχα άριστα παιδιά στις σκέψεις και στα έργα.

Να έχετε χαρές, παιδιά του Δία και της ομορφόμαλης Λητώς:

κι εγώ σε άλλο τραγούδι μου εσάς θα μνημονεύσω.

Ἄρτεμιν ἀείδω χρυσηλάκατον, κελαδεινήν,
παρθένον αἰδοίην, ἐλαφηβόλον, ἰοχέαιραν,
αὐτοκασιγνήτην χρυσαόρου Ἀπόλλωνος,
ἣ κατ’ ὄρη σκιόεντα καὶ ἄκριας ἠνεμοέσσας
ἄγρῃ τερπομένη παγχρύσεα τόξα τιταίνει
πέμπουσα στονόεντα βέλη: τρομέει δὲ κάρηνα
ὑψηλῶν ὀρέων, ἰάχει δ’ ἔπι δάσκιος ὕλη
δεινὸν ὑπὸ κλαγγῆς θηρῶν, φρίσσει δέ τε γαῖα
πόντος τ’ ἰχθυόεις: ἣ δ’ ἄλκιμον ἦτορ ἔχουσα
πάντη ἐπιστρέφεται θηρῶν ὀλέκουσα γενέθλην.
αὐτὰρ ἐπὴν τερφθῇ θηροσκόπος ἰοχέαιρα,
εὐφρήνῃ δὲ νόον, χαλάσασ’ εὐκαμπέα τόξα
ἔρχεται ἐς μέγα δῶμα κασιγνήτοιο φίλοιο,
Φοίβου Ἀπόλλωνος, Δελφῶν ἐς πίονα δῆμον,
Μουσῶν καὶ Χαρίτων καλὸν χορὸν ἀρτυνέουσα.
ἔνθα κατακρεμάσασα παλίντονα τόξα καὶ ἰοὺς
ἡγεῖται χαρίεντα περὶ χροὶ̈ κόσμον ἔχουσα,
ἐξάρχουσα χορούς: αἳ δ’ ἀμβροσίην ὄπ’ ἰεῖσαι
ὑμνεῦσιν Λητὼ καλλίσφυρον, ὡς τέκε παῖδας
ἀθανάτων βουλῇ τε καὶ ἔργμασιν ἔξοχ’ ἀρίστους.
χαίρετε, τέκνα Διὸς καὶ Λητοῦς ἠυκόμοιο:
αὐτὰρ ἐγὼν ὑμέων τε καὶ ἄλλης μνήσομ’ ἀοιδῆς.

Artemis Gabii - Louvre Museum

Luca Giordano – Ο μύθος του Έρωτα και της Ψυχής μέσα από 9 υπέροχους πίνακες ζωγραφικής

Ο Luca Giordano* από το 1695 ως το 1697 δημιούργησε τους παρακάτω 9 υπέροχους πίνακες, αφηγώντας μας στον καμβά του την ιστορία του Έρωτα και της Ψυχής.

η επίσκεψη του Έρωτα στην κοιμισμένη Ψυχή

Η Ψυχή τιμάται από τον κόσμο

Λέγεται ότι η Ψυχή ήταν τόσο εκπληκτικά όμορφη που επισκίαζε ακόμη και την Αφροδίτη, την θεά της ομορφιάς και του έρωτα. Άνδρες συγκεντρωνόταν από παντού για να έρθουν να τη δουν και οι βωμοί της Αφροδίτης εγκαταλείφθηκαν εντελώς, καθώς όλοι λάτρευαν τώρα την ακαταμάχητη πριγκίπισσα αντί της θεάς, φέρνοντάς της προσφορές και σκορπίζοντας λουλούδια στους δρόμους όποτε έβγαινε έξω.

Η Ψυχή μπήκε στο παλάτι διστακτικά και την περιποιήθηκαν αόρατοι υπηρέτες.

Η Ψυχή μπήκε στο παλάτι διστακτικά και την περιποιήθηκαν αόρατοι υπηρέτες. Πήρε έναν σύντομο ύπνο, έκανε μπάνιο και απόλαυσε ένα νόστιμο γεύμα και ευχάριστη μουσική

Η Ψυχή οδηγείτε κι ανακαλύπτει το παλάτι του Έρωτα

ένα εκθαμβωτικό παλάτι χτισμένο από τους θεούς οι τοίχοι του οποίου ήταν διακοσμημένοι με σκαλίσματα που αναπαριστούσαν όλα τα είδη άγριων ζώων. Τα πατώματα ήταν καλυμμένα με θαυμάσια ψηφιδωτά και άλλοι τοίχοι ήταν από ατόφιο χρυσάφι, που σήμαινε ότι ακόμα και όταν δεν έλαμπε ο ήλιος, το παλάτι λουζόταν από ένα χρυσό φως.

Η Ψυχή ανακαλύπτει τον κοιμισμένο Έρωτα

η Ψυχή πέφτει από έναν βράχο

Οι γονείς της Ψυχής προσφέρουν θυσία στον Απόλλωνα

Οι Αδελφές της Ψυχής της δίνουν ένα λύχνο κι ένα μαχαίρι

Τη συμβούλεψαν να έχει ένα αιχμηρό μαχαίρι έτοιμο δίπλα στο κρεβάτι της και να κρύψει εκεί και ένα κερί. Μόλις ο σύζυγός της αποκοιμιόταν, θα έπρεπε να το κρατήσει ψηλά και να δει αν όσα της είπαν ήταν αληθινά. Εάν ήταν έτσι, θα έπρεπε να τον καρφώσει με το μαχαίρι.

Η Αφροδίτη τιμωρεί την Ψυχή με το καθήκον

Ο Λούκα Τζορντάνο (1634-1705) γεννήθηκε στη Νάπολη και πήρε από παιδί τα πρώτα μαθήματα δίπλα στο ζωγράφο πατέρα του Αντώνιο. Έζησε ζωγραφίζοντας εκτός από τη γενέτηρά του, στη Ρώμη, στη Φλωρεντία, στη Βενετία αλλά και στην Ισπανία για μια δεκαετία όταν τον κάλεσε ο μονάρχης Κάρολος Β’. Το παρατσούκλι του ήταν Luca fa presto (Λούκα ο γρήγορος) λόγο της ταχύτητας με την οποία ζωγράφιζε.

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Ο Έρωτας και ο Θάνατος

«Καταπώς έχουν να μας διδάξουν οι σοφοί και οι ποιητές, αλλά και καταπώς έχει να μας δείξει η προσωπική μας εμβίωση και εμπειρία, η δοκιμασία ζωής δηλαδή, δύο είναι οι ψηλότερες κορυφές της καταδρομικής πορείας του βίου μας. Η πείρα του έρωτα, και η πείρα του θανάτου.

Ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο στιγμές απόλυτα μοναδικές για τον καθένα μας. Ποτέ δε γίνεται να ζήσουν δύο άνθρωποι την ερωτική τους βίωση με όμοιο τρόπο. Αλλά με όμοιο τρόπο ποτέ δε γίνεται να ζήσουν και τη βίωση θανάτου.

Ο δόλιος Μάκβεθ έζησε εντελώς διαφορετικά πράγματα στο θάνατό του από τον τραγικό Οθέλλο. Για να λάβω δύο ήρωες του Σαίξπηρ.

Και η Ναστάσια Φιλίπποβνα έζησε εντελώς διαφορετικά πράγματα στον έρωτά της από την Ιοκάστη. Για να λάβω δύο ηρωίδες από την τραγωδία του Ντοστογιέβσκι και του Σοφοκλή.

Κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.

Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.

Έτσι, από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.

Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το Ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.

Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική ασθενής ισχυρή βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.

Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.

Γι' αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ίδιου προσώπου. Είναι ο έμορφος Ενδυμίων, ας πούμε. Που άλλοτε ξύπνιος ακουμπάει το κεφάλι του τρυφερά στα στήθη της Σελήνης και την κοιτάει στα μάτια. Και άλλοτε κοιμάται τον ύπνο του νεκρού κάτω από το απέραντα αμίλητο βλέμμα της.

Με τρεις μόνο καταδηλώσεις, αλλά επιφανείς και ελληνικές, θα θυμίσω ότι ο έρωτας και ο θάνατος είναι το ίδιο πράγμα.

Πρώτο το φραγμένο 15 του Ηράκλειτου.

"Ἄδης καί Διόνυσος ἓν καί ωυτό."

Δεύτερος ο στίχος του Σολωμού.

"Μόλις ειν’ έτσι δυνατός ο έρωτας κι ο χάρος."

Τρίτος ο λαμπερός δημοτικός μας δεκαπεντασύλλαβος.

"Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχεις να διαλέξεις".»

Δημήτρης Λιαντίνης - "Γκέμμα".

________________________________________________

«Ο έρωτας που δε φέρνει μέσα του σπόρο τη συφορά και το θάνατο είναι θέμα της κωμωδίας.»
Δ.Λ.

________________________________________________
(φωτ. "Η ταφή της Άταλα", Αν-Λουί Ζιροντέ-Τριοζόν, 1808, Λούβρο).

  Πηγή: από το facebook της σελίδας για τον Λιαντίνη

Ο θεός Έρως...

Ο Έρως είναι αρχέγονη Θεότητα της Αρχαίας Ελλάδος.  Συνεπώς ήταν  ένας από τους σημαντικότερους θεούς της αρχαιότητας,  εφόσον ήταν μια από τις τρεις θεότητες που δημιούργησαν τον κόσμο, σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου. Ο «Έρως»  συμβόλιζε σε κοσμογονικό επίπεδο την δύναμη της έλξης, χάρη στην οποίαν ενώνονται τα στοιχεία, σχηματίζονται οι μορφές των όντων και παράγεται η ζωή..

Έρωτας και Αφροδίτη

«Εν αρχή ην το Χάος» κατά τον Ησίοδο. Τρία στοιχεία όμως συνυπάρχουν, το Χάος, η Γαία και ο Έρωτας. Ο Έρωτας δε γεννά αλλά ενθαρρύνει και διευκολύνει τη γέννηση και τη δημιουργία. Από το Χάος γεννήθηκαν το Έρεβος και η Νύχτα, ενώ τα παιδιά τους ήταν ο Αιθέρας και η Ημέρα.

Ιδιαίτερη σημασία αποδίδεται στο θεό Έρωτα από τους αρχαίους τραγικούς. Ο Ευριπίδης ιδιαίτερα διαχωρίζει τον έρωτα σε θετική και αρνητική δύναμη, καθώς μπορεί να οδηγήσει τόσο στην Αρετή όσο και στην Αθλιότητα.

Και ο Πλάτων βέβαια θεωρεί ότι ο καλός έρωτας είναι και καλός αλλά και κακός – ο κακός έρωτας είναι γιος της Αφροδίτης Πανδήμου.

Ο θεός Έρωτας στη μυθολογία

Η Ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη εκδοχές για το θεό Έρωτα. Σύμφωνα με τον επικρατέστερο μύθο, ο Έρως ήταν ο γιος της Αφροδίτης και του Άρη (λέτε από εκεί να βγήκε το γνωστό ρητό «κάντε έρωτα και όχι πόλεμο»;).

Ο Πλάτων ωστόσο είχε διαφορετική άποψη, παρουσιάζοντας τον Έρωτα ως γιο του χάους, που ωστόσο ενσάρκωνε την αρμονία. Υπάρχουν ωστόσο και άλλοι μύθοι που τον θέλουν να είναι ο γιος του Ερμή ή του Ηφαίστου, ή ακόμα ο γιος του Πόρου και της Πενίας. 

Η Σαπφώ αναφέρει ότι είναι γιος της Αφροδίτης και του Ουρανού, ενώ ο Αλκαίος ότι ήταν γιος της Ίριδας και του Ζέφυρου.

Έρωτας, ο γιος της Αφροδίτης

Ο επικρατέστερος μύθος παρόλα αυτά επιμένει ότι ο Έρως ή Έρωτας γεννήθηκε από τη συνεύρεση της Αφροδίτης με τον Άρη ένα ωραίο βράδυ του καλοκαιριού. Ως γνήσιος γιος της θεάς της ομορφιάς, ο Έρως έγινε ο θεός του πόθου, του έρωτα και της σεξουαλικής δραστηριότητας.

Σύμφωνα με όλους τους μύθους ο Έρωτας ήταν πανέμορφος, αλλά και μόνιμη πηγή μπελάδων τόσο για τους θεούς όσο και τους θνητούς (κάτι για το οποίο λογικά θα συμφωνήσουν οι περισσότεροι ακόμα και σήμερα). Αδερφός του Έρωτα ήταν ο Άντερος, ενώ στενοί του συνεργάτες ήταν ο Πόθος και ο Ήμερος.

Ο φτερωτός Ερωτας με το τόξο και τα βέλη

Ο Έρωτας εμφανιζόταν σε πολλές αναπαραστάσεις, κυρίως με τη μορφή που τον παρουσίασαν αργότερα και οι Ρωμαίοι, ως φτερωτό μωρό με βέλη στα χέρια. Σύμφωνα πάλι με το μύθο, ο Έρως έχει δυο ειδών βέλη: τα χρυσά με φτερά περιστεριών και άλλα με φτερά κουκουβάγιας.

Τα βέλη με τα φτερά των περιστεριών είναι αυτά που έριχνε στις καρδιές των θνητών και αθανάτων, ώστε να διεγείρει τα ερωτικά συναισθήματα.

Άλλες μορφές του Έρωτα

Ο έρως εμφανίζεται αρκετά συχνά σε απεικονίσεις της αρχαίας ελληνικής τέχνης πάνω σε δελφίνι ή σε λιοντάρι. Οι αρχαίοι εμφάνιζαν επίσης τον Έρωτα και ως ενήλικο, με την μορφή ενός πολύ αθλητικού νέου που ενσάρκωνε τη νεανική ομορφιά και την ανδροπρεπή εμφάνιση. 

Αναρτήθηκε από ΧΛΕΤΣΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ στις 10:04 π.μ.